Μελέτα, μα έχε άγρυπνα και ανοιχτά τα μάτια της ψυχής σου στη ζωή...

Δημήτρης Γληνός

Σάββατο 5 Ιανουαρίου 2013

Αισθηματικό διήγημα

Ο πατέρας τούλεγε: " Βρε δε θα φτιάξεις εσύ το ρωμέικο..."
Προς στιγμήν πίστεψε κι αυτός, σχεδόν παιδί, πως θα το φτιάξει
(Τριάντα χρόνια τώρα, παλιά χρόνια, ποιος τα θυμάται...)
Αλλά το πρακτικό παράδειγμα τόδωσε ο μεγάλος αδερφός
Επίδοξος σωτήρας, κι αυτός κάποτε, πολύ νωρίς ανανήψας
Ή μάλλον προώρως λογικευθείς, υπουργικός κατόπιν ιδιαίτερος
Σε παραγωγικό υπουργείο με ευρύ κύκλο ιδιωτικών εργασιών.
Κι αυτός , πιστός υιός και αδελφός, σκέφτηκε, ξανασκέφτηκε,
Είδε τα λάθη, διέγνωσε προδοσίες, ζύγισε τα υπέρ και τα κατά
Μίλησε τέλος για εγκλήματα και για ξένους δακτύλους
Είχαν αρχίσει άλλωστε λίγο πολύ τα πράγματα να σφίγγουν-
Πάντα ξυπνό μυαλό δεν ήθελε πολύ για να διαλέξει.
Όχι βέβαια πως ο Μάκης θάσωζε τότε το ρωμέικο
Εδώ δεν τόσωσε ο....ή ο....μη λέμε τώρα και ονόματα,
Αλλά, βρε αδελφέ, πώς να το κάνουμε, κάποτε ήπιαμε μαζί 
        κρασί,
Χυθήκαμε στην οδό Αρριανού κυνηγημένοι από τους
        πεταλάδες,
Φιλήσαμε τα ίδια κορίτσια, αλλάξαμε σύνθημα και παρασύνθημα
(Πολύ ρομάντζο όλα αυτά, συναισθηματικά, λες δεν το ξέρω,
Κι η ζωή θέλει σκληρότητα -μένα μου λές- και "ρεαλισμό"
         κυρίως)

Και τ ώ ρ α

Εσύ πάλι από μέσα κι ο Μάκης πάλι απ΄έξω
( Έτσι χοντρά - χοντρά )- παράγων πιο τρανός της καταστάσεως
- όπως, εδώ που τα λέμε, της κάθε μέχρι τώρα καταστάσεως-
Να γίνεις , λέει, Έλλην, να βάλεις μυαλό, να γίνεις χρήσιμος
Κι εσύ μια φορά στην κοινωνία, να δουλέψεις γι αυτήν τη δόλια
την πατρίδα
Και να σού δίνει συμβουλές εν ονόματι της παλιάς φιλίας και 
του "...για θυμήσου".

( Επιμένω να διηγούμαι και μάλιστα πολύ ωμά, πράγματα που
           τα ξέρετε όλοι
Που τάπα και τα ξανάπα κι άλλοι πιο πριν πολύ καλύτερα από
           μένα
Πράγματα ανιαρά, που δεν κινούν πια διόλου το ενδιαφέρον σας
Όπως η  δολοφονία της Σάρον Τέητ π.χ ή οι γάμοι της Τζάκυ
         ή το ψυγείο Κελβινέιτορ.)

Μανώλης Αναγνωστάκης

Το ποίημα  " Αισθηματικό διήγημα", αφιερωμένο στον Κώστα Κουλουφάκο, ανήκει στη συλλογή ποιημάτων " Ο Στόχος" που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1970 στον τόμο " ΔΕΚΑΟΧΤΩ ΚΕΙΜΕΝΑ" . Οι Εκδόσεις Κέδρος και η Νανά Καλιανέση είχαν αναλάβει την πρωτοβουλία τρία χρόνια μετά την επιβολή της δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967 να εκδόσουν αυτόν τον τόμο με πρωτότυπες λογοτεχνικές εργασίες διαφόρων συγγραφέων και ποιητών  ως έκφραση ανίστασης στην πνευματική χειραγώγηση του τόπου.



Ο τόμος αυτός ανατυπώθηκε σε πανομοιότυπη έκδοση τον Απρίλιο του  1994 προς τιμήν των 40 χρόνων από την ίδρυση του Κέδρου και της Νανάς Καλιανέση .


2 σχόλια :

Ανώνυμος είπε...

Εκπληκτικός στην απλότητά του,
γνήσιος,
πάντα εύστοχος,
με καθαρή ματιά,
επί της ουσίας,
ποιητικότατος και πολιτικότατος
ο λόγος του Αναγνωστάκη.

Εξαίσια επιλογή (και) η σημερινή.

(Τώρα, το γιατί συχνά με συγκινείΣ, μάλλον είναι δικό μου θέμα...)


κ.κ.

sofia είπε...

Και εσύ με συγκινείΣ!
Σε ευχαριστώ

Να΄σαι καλά